ALI  FARKA  TOURE  -  SAVANE
Dit inmiddels iconische album van de ultieme meester van wat we nu Mali blues noemen, kwam eerder uit in 2006, het werd zijn laatste album opgenomen terwijl hij al ziek was, hij leed aan botkanker. Zijn grote internationale doorbraak kwam met het album “Talking Timbuktu”, geïnitieerd en samen met Ry Cooder, Ali ontving er een Grammy Award voor. Hij ontving er nog een met het album ”In the Heart” met kora speler Toumani  Diabete, diens album “Boulevard de L’independance” werd  tegelijkertijd opgenomen met de twee eerder genoemde albums  met een mobiele studio in Hotel Mandé in Bamako.Toure vond muziek niet het belangrijkste in zijn leven, werken op het land en zijn familie dat was zijn leven, gelukkig voor ons nam hij af en toe toch ook de gitaar ter hand en zong hij zijn onmiddellijk herkenbare muziek. Ali  Farka Toure is voor de Malinese (blues)muziek misschien wel net zo belangrijk als Robert Johnson voor de Amerikaanse variant. Toure op el. gitaar wordt hier begeleid door de ngoni (4-snarige luit), bamboefluit, njarka (1-snarige viool), diverse Afrikaanse percussie instrumenten, achtergrondzang en er is ook een bijdrage van niet-Afrikaanse instrumenten,waarschijnlijk op instigatie van producer Nick Gold, zoals de mondharmonica van Little George Sueref, de bas van Yves Wernert en de tenorsax van Pee Wee Ellis. Eigenlijk hoort dit in iedere verzameling te zitten als je van Afrikaanse muziek en/of blues houdt, maar als je hem hebt gemist dan is er nu een kans om dat hiaat op te vullen met een lp of cd.

Bueno Vista Social Club Presents  OMARA   PORTUONDO
Het enorme succes van het album Buena Vista Social Club, het initiatief van Ry Cooder om diverse grootheden uit de Cubaanse muziekhistorie te verzamelen en daarmee samen een album te maken zal iedereen zich nog wel herinneren. Het leverde Cooder in 1998 een Grammy op en zorgde voor een jarenlange uitmelking van de Cubaanse muziek, eerst onder de naam van Buena Vista met diverse solo uitstapjes van de sterren van het eerste uur zoals Ibrahim Ferrer, Eliades Ochoa, Rubèn González en ook zangeres Omara Portuondo. In de loop der tijd was het gezelschap, dat zich tooide met de ooit roemruchte naam, een kwalitatieve schim geworden van het origineel en verdween de hausse aan Cubaanse tweederangs orkesten. Dit album met Omara Portuondo in de hoofdrol behoort tot de eerste en kwalitatief hoogstaande reeks albums na het spraakmakende debuut. Omara had natuurlijk al een hele carrière achter zich toen ze een van de sterren werd op het album van de Club, hier wordt zij begeleid door een complete Big Band en een uitgebreide strijkersectie. De arrangementen lijken zo weggelopen uit jaren‘50 Havana en Omara klinkt als een Cubaanse uitgave van Billie Holliday met een wat hees geluid vol tragiek van verloren liefdes. Haar versie van “The man I love” (“El hombre que yo ame”) is kenmerkend voor het album met zijn jazzy sound. Op diverse nummers duiken bekende namen op zoals Ibrahim Ferrer, Compay Segundo, Eliades Ochoa en Ruben Gonsalez en ook die van producer Nick Gold (zie Ali Farka Toure) Mocht dit album nog niet in de kast staan, sla dan toe en ga voor deze geremasterde nieuwe uitgave op lp of cd.

GUILLERMO PORTABALES  - EL CARRETERO
Guillermo Portabales (1911-1970) was een Cubaanse zanger/gitarist; hij groeide vooral in de jaren ’60 uit tot een ware legende, zijn gitaarspel is geïnspireerd op het Cubaanse quajira ritme dat weer is afgeleid van de Punto cubano al bekend in Spanje in de 18e eeuw onder de naam “punto de La Habana”. Zijn songs werden populair in zowel Noord als Zuid Amerika en later ook in West Afrika, zo werd zijn bekendste lied “El Carretero” ook opgenomen door het Ochestre Baobab en Cheikh Lô uit Senegal. Portabales had ook een grote invloed op de muzikanten die later in de Bueno Vista Social Club furore zouden maken, ook op de beroemde succes cd stond het nummer  “El Carretero” en werd wederom een hit. De muziek van Portabales vormde in zijn tijd een groot contrast met de toen in zwang zijnde muziek van Latin Big bands met muziek die zich uiteindelijk ontwikkelde tot de alom bekende salsabeweging. Twee gitaren en zijn stem dat was het, die stem was zijn troefkaart, die straalde pure mannelijkheid uit, een pre in een macho cultuur, hij werd dan ook The King of the trovadores (troubadours) genoemd.  Zijn specialiteit was een verfijnde versie van de Guajira  die men de naam gaf “Guajira de Salón”. Deze verzameling van zijn klassieke jaren ’60 opnames werd samengesteld door  Nick Gold ( daar hebben we hem alweer) voor de World Cicuit uitgave in 1996, die nu is geremastered voor een lp of cd uitgave, zonder meer een absolute aanrader.

RADIO  TARIFA  - RUMBA  ARGELINA
Dit album van de Spaanse groep Radio Tarifa kwam in 1993 voor het eerst uit op het kleine Spaanse label  Música Sin-Fin, een jaar later werd het wereldwijd uitgebracht door World Circuit en dan is het nu remastered verkrijgbaar op lp en cd. De leden van de groep komen allen uit Madrid, ze gebruiken een compleet arsenaal aan instrumenten uit alle hoeken van de wereld. De originele groep bestond uit gitarist/componist Rafael “Fain”Sánchez Duenas (1951), fluitist Vincent Molino (1958) en flamenco zanger Benjamín Escoriza (1953), alle instrumenten worden door hen gespeeld, pas later na het grote succes dat hen ten deel viel na de heruitgave op een groot label, werd de groep uitgebreid tot 8 muzikanten waarmee ze op toernee gingen. De 14 nummers brengen een mix van flamenco, oriëntaalse ritmes en middeleeuwse muziek die zelfs teruggrijpt op gregoriaanse zang. Het concept van dit album is een weergave te imiteren van een radio uitzending uit Tarifa (stadje op het zuidelijkste puntje van Spanje), je hoort een mengeling van muziek uit Spanje en Noord Afrika en soms ook een vorm van nagemaakt aethergeruis als op een echte radio (nog zonder glasvezel of DAB). Er zijn ontzettend veel  instrumenten te horen op Radio Tarifa, zoals gitaar, tar (Perzische luit), buzuki (Griekse mandoline), derbouka (N.Afrikaanse kleien drum), Ney (Arabische fluit), crumhorn (middeleeuws blaasinstrument) en het Indiase harmonium. Maar ze zijn er ook niet vies van om moderne instrumenten te gebruiken zoals sopraan- en tenorsax, el. orgel en  basgitaar. Het album bevat bijna net zoveel stijlen als instrumenten maar het totaalbeeld helt over naar een eigen stijl en geen potpourri van muzieksoorten. Het titelnummer Rumba Argelina (Algerijnse rumba) is een mix van rumba en flamenco. “Oye, China” is een klaaglied waarin het ritme van de snaarinstrumenten staat tegenover het gedragen geluid van accordeon en de nsuri (indische bamboefluit). “Lamma Bada” is een directe weergave van een van de meest gespeelde nummers uit de Arabische wereld met het instrumentarium van Radio Tarifa. Bijzonder is het nummer “Nu Alrest”, het is van de middeleeuwse troubadour Walter van der Vogelweide, de originele naam van het nummer luidt “Nu Alrest Lebe ich mir werde “. Heel bijzondere en ook aanstekelijke muziek, ik geef eerlijk toe dat ik deze ooit heb gemist, mocht dat ook bij U het geval zijn, dan is er nu de mogelijkheid om dat recht te zetten.

Jan van Leersum.